Oplossende identiteiten.

Waar voordien verharde regels zaten, als de spijlen van een gevangenisdeur.

Wat zou het leuk zijn als iemand je vroeg: ‘wie ben jij?’ het doodgewoontjes zou zijn om te antwoorden: ‘Dit moment’.

Geen gedoe meer met al dat illusoire hekwerk. vliegende speelse vrijheid, in een wederzijdse flits te herkennen in elkaars pupillen. een mysterieuze zwarte zee van oneindige mogelijkheden.

waarachtig zijn, zonder echt te weten wat dat dan is, zoals vòor de geboorte van de tralies. een intuïtieve orïentatie richting vertrouwen, telkens opnieuw, niet in een vorm te gieten.

bij het wegvallen van een identiteit probeert die losgekomen spijl nog even zijn werk te doen als beschermer. een tik hier en daar, een stortvloed aan dynamische emotie. een tijdje dobberen op de onbekende golven van de oceaan. misschien nog even voor de zekerheid vastklampend aan de spijl die er nog is als tijdelijke reddingsboei maar bewust niet meer dient om de mentale gevangenisdeur op zijn plek te houden.

wie ben ik? voor zover ik weet, ‘dit moment’,

en jij?

mots de vie